Olga Dmowska

Olga Dmowska wykorzystuje medium malarstwa do przepracowywania osobistych traum, które przeżyła w dzieciństwie. Ale obrazy bardziej niż do konkretnych zdarzeń sięgają do emocjonalnego i psychicznego spustoszenia, jakie tamte po sobie zostawiły. Artystka portretuje więc swoje życie psychiczne, przenosząc na płótno ślady traumy głęboko ukryte w podświadomości. Wykorzystuje w tym celu ambiwalentną poetykę baśni: okrucieństwo konkretnych scen przedstawia za pomocą ciepłej palety barw, mieszając ból z przyjemnością, przerażenie ze spokojem. Elementy figuratywne płynnie przechodzą w abstrakcję. W obrazach Dmowskiej najważniejszym nośnikiem emocji jest ekspresyjne użycie intensywnych barw, często kontrastowo zestawionych z czernią. Kompozycja sprawia wrażenie, jakby była poskładana z osobnych fragmentów, pozbawiona szczegółów, zatarta. W ten sposób artystka rejestruje pracę pamięci i sposób, w jaki w naszej podświadomości magazynowane są wspomnienia. Na obrazie Początek nocy widzimy trzy postaci, z których tylko pierwsza – dziecko – zachowała integralność cielesną. Pomiędzy nim a pozostałymi dwiema postaciami artystka namalowała enigmatyczną, przerażającą, ale jednocześnie bajkową postać w czarnej masce. Prawdopodobnie to ona jest przyczyną postępującej degradacji ciał: druga postać pozbawiona jest nóg, a trzecia odziana w sukienkę nie ma głowy. Scena staje się projekcją traumatycznego wspomnienia z dzieciństwa.