Magda Moskwa <b>зошит<b>

Magda Moskwa od najwcześniejszych prac interesuje się ciałem jako naczyniem energii psychicznych. Jej portrety nawiązujące do malarstwa dawnego nie przedstawiają konkretnych ludzi, ale mają charakter uniwersalny, tworzą konstelację cech zapożyczonych od wielu osób. Ich wizerunki wydają się odrealnione, ale to zamierzony efekt: według artystki twarz podobnie jak kolorowy sweter czy kokardy stanowi powierzchnię, za którą może sięgnąć dopiero odbiorca. W 2004 roku Moskwa porzuciła płótno na rzecz zaprawy kredowej na desce. Takie podłoże pozwala na reliefowe eksperymenty z powierzchnią i intensyfikuje efekt głębi. Artystka obok postaci zastygłych w pośmiertnym stężeniu umieszcza fragmenty ich ciał: palce, włosy, sploty jelita. Wreszcie jej wyobraźnię pochłaniają malarskie studia nad fakturą skóry, jej niedoskonałościami, otworami i ranami. Malowane w dużych zbliżeniach, niemal abstrakcyjne prace nie tyle przedstawiają ciało, ile badają cielesny potencjał samego obrazu.