Caitlin Keogh

Caitlin Keogh w swoich obrazach zawłaszcza i przetwarza na własne potrzeby tradycje malarstwa klasycznego i charakterystyczny styl ilustracji użytkowej, szczególnie tej pochodzącej z magazynów modowych z początku XX wieku. Interesuje ją kobiece ciało jako obiekt poddany procesowi depersonalizacji i uprzedmiotowieniu. Na płótnach pokazuje je jako bezgłowy korpus lub odrębne części, zachowując jednak jego idealne proporcje. Ta harmonia przywołuje skojarzenia z greckimi posągami, co z kolei pozwala artystce stawiać pytania o figurę modelki i miejsce kobiety w hierarchii produkcji kulturowej na przestrzeni wieków. Innym istotnym elementem jej obrazów są nowoczesne wzory tkanin i ornamentacje nawiązujące do form roślinnych. Malowane w pastelowych barwach, podkreślone czarnym, graficznym konturem motywy stanowią czytelne odwołanie do dziedzictwa Arts and Crafts Movement, brytyjskiego ruchu projektantów zainicjowanego w XIX wieku przez Williama Morrisa, którego celem była integracja sztuki z przemysłem. Keogh komplikuje kompozycje swoich obrazów, składając je z kilku płaszczyzn. Ten zabieg wprowadzania obrazu w obraz problematyzuje i podkreśla rolę, jaką w procesie uprzedmiotowienia odgrywa spojrzenie widza. Na obrazie zatytułowanym Siostry , prezentowanym na wystawie, bezgłowe korpusy odziane w szaty i dodatkowo zmultiplikowane przez odbicie w lustrze zostają dosłownie przyszpilone pomarańczowymi pineskami. Artystka posługuje się tu metodą malarstwa iluzjonistycznego. Luźno przepleciony przez nie czarny sznurek na tej płaszczyźnie pełni analogiczną funkcję, co czarny kontur: formuje kompozycję i stwarza iluzję trzeciego wymiaru. Ponadto wrażenie niesamowitości potęguje fakt, że w lustrze widzimy odbicie tylko jednej z „sióstr”. Proces tworzenia jest dla Keogh ciągłym pytaniem o prawo do przeobrażania procesów i podmiotów w zamknięte formy, w obiekty do patrzenia.