Aleksandra Waliszewska

Aleksandra Waliszewska jest nazywana malarką Apokalipsy. Konsekwentnie odżegnuje się od tradycji związanych z awangardą lub modernizmem, szukając inspiracji w sztuce dawnej, jej narracyjności i figuratywności, na przykład we włoskim Quattrocento, malarstwie holenderskim czy dziełach grafika Jana Ziarnko, tworzącego na przełomie XVI i XVII wieku. W sztuce kieruje się logiką wyobrażenia sennego, w którym nieustannie powracają tematy dominacji, opresji i seksualnego podporządkowania. W jej malarskich przedstawieniach obecne są motywy zezwierzęcenia, międzygatunkowych połączeń i krwiożerczych zachowań oraz hybrydyczności ciała. Prezentowane w katalogu gwasze z serii „DJ Putifara” (muzyczny przydomek artystki) przedstawiają dominującą kobietę, której orężem są zwierzęta, a ofiarami mężczyźni ( Porównaj: Nagie Przesłuchanie, str. 31). Artystka nawiązuje w ten sposób do biblijnej przypowieści o żonie Putifara, który kupił Józefa jako niewolnika. Kiedy ten odrzucił jej względy, żona Putifara oczerniła Józefa przed swym mężem i oskarżyła go o niemoralne zamiary wobec siebie. Na wystawie znalazły się również prace artystki, w których malarka sugestywnie oddaje psychodeliczno-gotycką atmosferę różnych topografii: dusznej prowincji, zaginionych autostrad, wyludnionych przedmieść i ponurych blokowisk. Artystka osadza w tym onirycznym krajobrazie scenariusze rozpadu i przemocy. Te „sceny rodzajowe” nie są jednak podszyte patosem, przedstawiają upiorną rzeczywistość, która obraca w ruinę nasze wyobrażenia o postępie i linearnej ciągłości.