Amelie von Wulffen

Amelie von Wulffen konfrontuje widzów z osobliwym malarskim eklektyzmem. Na jej płótnach odnaleźć możemy nawiązania do holenderskich mistrzów, impresjonistów, dziewiętnastowiecznego malarstwa krajobrazowego czy pochodzących z tego samego okresu kiczowatych scen rodzajowych autorstwa malarzy niemieckich. Na obrazach często pojawiają się postaci zapożyczone z dziecięcych bajek: stwory człekopodobne, zwierzęta futerkowe, owady czy uczłowieczone warzywa i owoce. Artystka umieszcza je w niejednoznacznych sytuacjach dominacji i uległości, przemocy i bezbronności, zabawy i poczucia wstydu. Jednak ich odczłowieczenie sprawia, że sceny, w jakie są zaangażowane, wydają się raczej humorystyczne niż podszyte niepokojem. Innym razem płótna są realistyczne. Na jednym z nich chłopska niemiecka rodzina siedzi przy stole, obok nieduży chłopiec ociera łzy, nad wszystkimi lewituje czarno-biała postać, w której można rozpoznać poetę Paula Celana, autora Fugi śmierci. Ukrytym motywem w wielu pracach niemieckiej artystki jest dziedziczenie winy i traumy związanych z milczeniem starszych pokoleń na temat udziału w zbrodniach hitlerowskich.