Cheyenne Julien

Cheyenne Julien wychowała się na nowojorskim Bronxie, co znacząco wpłynęło na jej praktykę twórczą. By ją opisać, artystka używa pojęcia rasizmu przestrzennego (environmental racism). Ciasne mieszkania w wielopiętrowych, brutalistycznych blokach osiedli komunalnych tworzą odmienne doświadczenia niż te dostępne białej społeczności willowych przedmieść. „Z dzieciństwa zapamiętałam, że parki są przestrzenią białych dzieci, beton – czarnych” – powie w jednym z wywiadów. Bohaterkami jej obrazów są najczęściej afroamerykańskie kobiety uchwycone w portretach lub scenach rodzajowych w domowej scenerii. Ich twarze są malowane w charakterystyczny sposób nawiązujący do estetyki komiksów. Wielkie przerysowane oczy i wydatne usta naznaczają silne emocje: zdziwienie, pretensję, lęk, złość albo skrajną melancholię. Łączą w sobie patos i kicz, ale też przywołują skojarzenia z rasistowskim sposobem przedstawiania osób czarnych. Jeden z krytyków charakterystyczny styl Julien określił jako formalizm komiczny.