Dominika Kowynia

Dominika Kowynia wypracowała oryginalny styl, w którym łączy realizm malarskiego przedstawienia z ekspresyjnym zmaganiem się z materią farby. W jej pracach istotną rolę odgrywa kolor – to za jego pośrednictwem artystka gra światłem, emocją i siłą ukazanej sceny. Punktem wyjścia dla jej dopracowanych formalnie obrazów bywa niekiedy literatura – szczególnie pisarek takich jak Doris Lessing, Margaret Atwood i Virginia Woolf. W jej obrazach doszukać się można zainteresowania ekologią, feminizmem, pamięcią czy relacjami rodzinnymi. Artystka nie tyle zdaje relację z tego, co zarejestrowały jej oko czy wyobraźnia, ile przywołuje towarzyszące konkretnym scenom emocje. Ukazane sceny, pozornie zwyczajne i oswojone, nigdy nie są jednoznaczne. Tak jak w obrazie Piękne zwierzę, który jednocześnie może być sceną prezentacji myśliwskiego trofeum – o tyle niekonwencjonalną, o ile jej główną bohaterką jest kobieta, albo manifestem wymierzonym w myśliwych, których okrucieństwo zostaje zdemaskowane. Analogiczną niepewność wzbudza relacja pomiędzy ludzkim i nie-ludzkim zarejestrowana na obrazie Dziki. Artystka konfrontuje odbiorcę z dylematem oceny, sama zachowując chłodny dystans.