Isabelle Fein

Isabelle Fein tworzy wizualny język oparty na poetyce snu i melancholii. Artystka porzuca formalizm kompozycji na rzecz improwizacji i wolnej gry skojarzeń. Pracę nad obrazem zaczyna od naniesienia na płótno kilku plam barwnych, które następnie na zasadzie strumienia świadomości rozwija w przedstawienie. Ta absolutna wolność wyobraźni w tworzeniu kompozycji sprawia, że pojawiające się na niej postaci czy formy figuratywne zdają się wobec siebie osobne, jakby pogrążone we własnej logice, jak na obrazie przedstawiającym ogromnego kraba i wyłaniające się z toni nagie ciało kobiety. Innym razem elementy kompozycji w ogóle do siebie nie przystają, jak meduza namalowana na tle lasu. Poetyka snu, język wizualny bazujący na wyobraźni i charakterystyczne użycie barw, imitujące malarstwo akwarelowe, przywołują skojarzenie z twórczością Marca Chagalla. „Malowanie przypomina surfowanie” – twierdzi artystka – „zanurzasz się w nie, zawierzając własnemu doświadczeniu”. Tworząc, artystka sięga do wspomnień i stara się odtworzyć na płótnie towarzyszące zdarzeniom emocje.