Penny Goring

Penny Goring tworzy od lat 80., ale przez dekady funkcjonowała poza obiegiem galeryjnym. W swoich pracach nie stroni od poruszania tematów trudnych, intymnych, zorientowanych na osobiste doświadczenia, takie jak żałoba po zmarłych przyjaciołach, przemocowe związki czy brak stabilności ekonomicznej. Goring niuansuje jednak pojęcie traumy, wplatając do swoich prac zarówno elementy autobiograficzne, jak i fikcyjne. Maluje obrazy odwołujące się do podświadomości, balansujące na granicy realności i symbolizmu, czerpiąc zarówno z gotyckiego, jak i dziewczęcego imaginarium (pastelowych kolorów, kwiatów, miękkich form). Mimo iż w sferze figuratywnej Goring sięga niekiedy po to, co bliskie kampowi, domowej aktywności kobiet, sentymentalności i dziecinności, jej prace pozostawiają widza w zawieszeniu między estetyczną przyjemnością a niepokojem. Przykładem tego mechanizmu jest seria obrazów utrzymanych w stylistyce mrocznej baśni, przedstawiająca półfikcyjną postać Amelii, uczestniczki pełnych przemocy sytuacji, na którą artystka projektuje zarówno swoje alter ego, jak i byłą kochankę. Z kolei rzeźba Shock-A-Lolly-Dolly to ciało tancerki charlestona w dwuznacznej zniekształconej pozie. Rzeźba została uszyta z sukienki, którą artystka często nosiła, uczestnicząc w scenie klubowej lat. 80.