Jenna Gribbon

Jenna Gribbon żyje i pracuje w Nowym Jorku. Jej obrazy to impresje tworzone na podstawie codziennych interakcji: rozmów, spotkań czy intymnych sytuacji dzielonych z innymi kobietami. Główny motyw, jaki artystka rozwija w kolejnych pracach, dotyczy problematyki patrzenia. Dzieje malarstwa są historią uprzedmiatawiania kobiet w męskim spojrzeniu artysty i widza. Gribbon maluje piękne, nagie lub półnagie ciała swoich koleżanek, kochanek, a czasem też własne. W pierwszym zetknięciu sceny te przywołują skojarzenia z sielskim malarstwem epoki romantyzmu albo późniejszego impresjonizmu. Gribbon umiejętnie żongluje malarskimi stylami: od Guercino przez Jana van Eycka, Johna Singera Sargenta, Maneta po kampową frywolność. Podważa w ten sposób prawomocność męskiego spojrzenia. Kobiety z obrazów Gribbon, pogrążone w celebrowaniu własnej cielesności, zdają się obojętne na nasze spojrzenie. Nie personifikują cnót, nie są elementem dekoracji, swoją obecnością stawiają raczej pytanie o prawo i dostęp do ich intymności.